کتاب «خسی در میقات» اثر «جلال آل احمد» است. آل احمد یکی از نویسندگانی است که دردهه چهل مشهور شد. در توضیحاتی دربارهی سبک ادبی نویسندهی این کتاب آمده است: «یکی از ویژگیهای مشترک نوشتههای جلال آلاحمد و به ویژه داستانهایش را میتوان من نویسی او دانست. در اینجا من نویسی را میتوان در سه معنای مختلف تعبیر کرد: الف) ابتداییترین و سطحیترین تعبیر از من نویسی این است که نویسندهای در داستانهای خود به ذکر حوادث و وقایعی بپردازد که پیش از این خود به صورت مستقیم با آنها روبرو بودهاست و از نزدیک آنها را لمس کردهاست. شاید بتوان این تعبیر از من نویسی را تقریباً معادل ادبیات تجربی دانست. (چیزی که بارها جلال آلاحمد به علاقهٔ خود به آن اشاره کردهاست) ب) دومین تعبیر از من نویسی آن است که نویسنده به عنوان فردی صاحب اندیشه در داستان خود حضور دارد و در لابهلای آن به بیان نظرات، افکار و احساسات خود میپردازد، در واقع در اینجا با حضور فکری و روحی نویسنده سروکار داریم. در اکثر کارهای جلال آلاحمد یکی از شخصیتها -که از قضا در بیشتر موارد منِ راوی نیز هست- در واقع خود اوست که به بیان نظراتش میپردازد. این حضور البته در داستانهای اولیه بیشتر شبیه به دوربین عمل میکند تا فردی که مستقیماً نظراتش را بیان کند، اما در داستانهای پایانی حضور آلاحمد در مقام یکی از شخصیتهای داستانهایش بسیار پررنگتر میشود. ج) سومین تعبیر از من نویسی را میتوان صورت افراطی تعبیر دوم دانست، به این معنا که اگر نویسنده علاوه بر آن که در داستان حضوری فکری دارد، مجال سخن گفتن و اظهار نظر سایر شخصیتها را بگیرد..» این کتاب را نشر « بهسخن» منتشر کرده و در اختیار خوانندگان قرار داده است.